Reportaż to literatura, ukazująca rzeczywistość taką, jaką jest. Nie ma tu miejsca na fantazje, ani ukazywanie tylko wycinka rzeczywistości. Jest to obraz realny i prawdziwy, bo reporter z założenia musi pokazywać prawdę. Taki też cel przyświeca książce Jacka Hugo-Badera, noszącej tytuł „Biała gorączka”.
Książka ta jest zapisem z podróży, przeprowadzonej zgodnie ze szlakiem, jaki wytycza „Reportaż XXI wieku”, napisany przez Michaiła Wasiljewicza i Siergieja Guszczewa. Pozycja ta powstała w 1957 roku i mówiła o tym, jak będzie wyglądał Związek Radziecki za około 50 lat. Autor „Białej gorączki” postanowił zweryfikować te wyobrażenia i sprawdzić, czy któreś z nich się spełniło. Aby relacja była jak najbardziej prawdziwa, autor wybrał się w podróż od Moskwy aż po Władywostok, a rzeczywistość, którą obserwował, uwiecznił w swoim reportażu. „Biała gorączka” jest zatem obrazem Rosji z końca pierwszego dziesięciolecia XXI wieku. Jest to raczej opis ludzi niż miejsc, wśród których dominowali narkomani, alkoholicy lub biedota, która chętnie opowiadała o swoim życiu reporterowi. Z tych też opowieści wyłania się obraz Rosji, jako kraju w którym panuje powszechnie korupcja, handel narkotykami oraz prostytucja.
Obraz Rosji z „Białej gorączki” nie należy do pozytywnych. Na prowincji i w mniejszych miastach nadal ludność jest zacofana i skupiona na prowadzeniu życia z dnia na dzień. „Biała gorączka” to wierne przedstawienie tego, co można spotkać obecnie w Rosji. To ukazanie większości jej bolączek i problemów, z którymi się boryka, jak również przedstawienie podziału społeczeństwa na dominującą biedotę żyjącą w cieniu wielkich bogaczy. Jest to książka, którą bardzo dobrze się czyta i warto po nią sięgnąć, aby sprawdzić czy nasze wyobrażenie o dzisiejszej Rosji jest zgodne z prawdą.